Zo na de vakantie is het toch wel weer pittig om op te starten. Niet iedereen, incluis mijzelf, heeft er dan volledig 100% zin in. Maar we gaan gewoon door, althans op één na. Mijn klasgenoot en sparringpartner Alfred stopt met de PABO. Een zwarte dag in mijn PABO carrière. Hij is opgelucht, wij verdrietig. Als je het niet verwacht komt het hard om je oren. Ik hoorde het nieuws op maandag middag en mocht dit, nog niet verwerkt hebbend, de volgende dag als mentale ballast meenemen naar mijn stageschool. Aan het eind van een dag lesgeven was ik er achter. Meester Daan stopt niet! Deze trein zit ik in en ik ga door. Het is namelijk zo leuk! Dinsdagavond heb ik een huilende Rabbijn Soetendorp mogen aanhoren. Wat een gedreven man en wat kan hij praten zeg. Het was indrukwekkend. Vervolgens een film gezien over hoe het onderwijs in Japan gaat, ook indrukwekkend.
Afgelopen woensdag heb ik een hele ochtend lesgegeven. Wat een lieve kinderen heb ik toch in die klas zitten. Gehoorzaam, begripvol en meewerkend. Het lijken mijn eigen kinderen wel. Dat smaakte naar meer vond mijn mentor en stelde prompt voor om dit aanstaande dinsdag weer te doen. Ik vind het goed en ga weer aan de slag met ze.
Woensdag zal een spannende dag zijn. Daan mag demonstreren wat hij kan als de rayondocente langs komt. Ik ga de klas vertellen hoe baby’s groeien en wat erfelijkheid is.
En zaterdag mogen we weer naar school, ik hoef maar een paar liedjes te kunnen spelen, twee schrijfkaarten af te hebben en ondertussen iets voor geschiedenis uit mijn hoofd gaan leren. Soms begrijp ik Alfred best wel een beetje…
Leave a Reply