Na een lange lange tijd niets te hebben geschreven ben ik toch weer van plan het bloggen op te pakken. Er zijn mensen die graag lezen wat en waarover ik schrijf.
Ik ben er een tijdje tussenuit geweest. Ik kon het niet eens zijn over de verplaatsing die mijn werkgever voor ogen had. Ik had al eens eerder een verplaatsing gehad die niet door mij aangevraagd werd. Het was beter voor mij maar ook zeker erg fijn voor de werkgever. Ik was al eens op dat spoor gezet en dat was mij in de koude kleren komen zitten of hoe je dat ook zegt. Ik zat na veel perikelen weer op een voor mij goede plek. Een plek waar ik de beste versie van mijzelf kan zijn. Zet mij in het NT2 onderwijs met alle ins-en-outs en ik ben als een vis in het water. Het geeft mij lucht, vrijheid, blijheid en dat is wat je toch wilt?
Maar afgelopen augustus was ik even schoolloos, voelde vreemd, onzeker en gaf niet de voldoening die sommigen om mij heen wel eens denken te wensen. Oh als ik niet hoef te werken dan wist ik het wel! zeiden sommigen. Ik wist het niet.. ik verlangde naar mijn oude stek. En als je dan oud-collega’s spreekt die je missen. Dan doet dat best pijn. Ik zou graag weer terug komen op die plek. Maar toeval bestaat niet. Begin september werd mijn mantelzorgfunctie weer van mij verlangd. Ik stond weer volledig klaar 24/7 om mijn ouders bij te staan in een reis door zorgland. Inmiddels is dit weer tot ongeveer 80% geregeld en kan ik wat om mij heen kijken of er nog ergens wat te doen valt. En dan het liefst wat ik zo graag doe. En wat gebeurt er? Ja hoor, een telefoontje van mijn inmiddels werkgever. Ik mag doen wat ik zo leuk vind. Ik mag kinderen met een NT2 achtergrond verder helpen! Hoe mooi kan het zijn?
Groeten van Meester Daan of Meneer Stomps.
Leave a Reply