Dit is een week die ik niet snel zal vergeten. Ik heb volgens mij voor het eerst in mijn leven een hele week aan de studie gezeten. Niets anders gedaan alleen maar gestudeerd. Erg saai zo een hele week rund um hause en niets doen anders dan noten leren, muziekstukken lezen naspelen (alle 27!), levensbeschouwing; een boek lezen en er over reflecteren, pedagogiek; een boek lezen en een schema trachten te memoriseren en voor Lichamelijke opvoeding een lesvoorbereiding maken.
Maar alles voor de goede zaak natuurlijk.
Dus na een week van sober op mijn kamertje zitten met zo nu en dan een uitvlucht om een boodschap mocht ik afgelopen zaterdag mijn voorstelling doen. Ik had alle liedjes een paar keer gespeeld en dat ging natuurlijk best wel goed. Ik kon namelijk na wat hulp, waarvoor hartelijk dank, noten lezen! Ik ken de liedjes op twee na. Nummer 16 en 17. Parapluutje en Ozewiezewoze waren de draken die ik niet kon overwinnen. Gewoon hopen dat ik die niet uit de stapel zal trekken. Om 12.00uur was ik dan eindelijk aan de beurt. Aangemoedigd door bijna iedereen die ik tegen kwam, (ik leek wel zo’n bokser die naar de ring loopt 🙂 ) ging ik de studieruimte in. Voor mij op tafel lagen de papieren strookjes met daarop twee liedjes die ik op mijn glockenspiel mocht gaan spelen. Laat het niet nummer 16 of 17 zijn, alstublieft alles behalve die. Ik pak met mijn rechterhand een strookje dat mij aankijkt. Ik draai het om en lees het. Aan mijn rechterkant zit mijn docent en roept vreugdevol “Aha, nummer 16, parapluutje!, leuk nummer om te spelen!” Ik kijk nog eens naar het briefje en zucht. Nico, je moest eens weten. In mijn muziekmap staat dit als mijn nachtmerrie te boek. Ik pak de stok om op mijn glockenspiel te gaan meppen en begin. Één vinger bij de muziek en één stok boven het glockenspiel. Ik lees de noten en vertel en passant dat ik dit sinds een hele week kan. Ting, eeuh en dan een F, ting, en dan een G en dan een E, ting ting, en zo martel ik mij door liedje nummer 16 heen. Nico kijkt het geheel aan en zingt het liedje nog even voor. Met name de laatste tonen zijn voor hem een klein feestje terwijl ik kijk naar allemaal noten die aan elkaar vast zitten en heel dicht bij elkaar staan. Gruwel. Maar we moeten door. Ik moet hier tenminste een cijfer vijf uit trekken… Ik trommel wat door en laat zien dat ik dan weliswaar geen tempo heb maar ik speel als de beste qua noten lezen. Dan mag ik het andere liedje spelen ik steek van wal maar schijn toch iets sneller de vertaling te moeten maken van noten naar geluid. Ik doe het nog een keer en nog een keer. Vervolgens zeg ik dat ik met mijn ogen dicht een nummer van Edwin Rutten speel! Nico zegt oh ja en ik ga er voor zitten. Daar komt ie dan….eh 1 eh2 eh 3 ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting ting. Kort om ik speelde zonder probleem deze vuist op deze vuist. Ik ben er maar niet bij gaan zingen want dan had ik nooit een zes gekregen! Mooi een eindcijfer 6.5 en dat is genoeg
Volgend jaar ga ik misschien wel gitaar spelen…
Leave a Reply