Kleuren. We hebben getekend. Mijn klas heeft een tekening gemaakt en ik heb een les gegeven hoe je dat kunt doen. Ik merk dat ik erg geniet van interactie met de leerlingen. Ik raak zelfs een beetje opgewonden als ik ze dan iets mag leren omdat het onbekend voor de leerlingen is. “Yes, kennis overbrengen!”
De resultaten van de instructie zijn 21 verschillende brouwsels.
Mooie van dit alles is, dat er een leerling is die al gauw iets saai vindt en het niet kan interesseren of hij een goed of slechte beoordeling krijgt, toch gemotiveerd raakt. Ik bekeek zijn eerste brouwsel en gaf aan dat het niet aan mijn gestelde voorwaarden voldeed. “Boeien…” Was zijn antwoord. De leerling naast hem vertelde hem dat als hij later tuinarchitect wil worden er nog wel wat te tekenen valt. Ik heb hem toen de keuze gegeven dat hij of lekker niets mag doen, zittend achter zijn tafel of samen met mij het nog een keer probeert. Hij koos, hoe gek, voor de laatste optie. Aan het eind van de les kwam hij enthousiast naar mij toe, “Meester Daan, kijk eens, alles zit er nu in!” Dat was er goed!
Het eerste jaar van de PABO blijft er één van verrassingen. We mogen nog een portfolio maken, nu voor rekenen. Joepie! Net als je denkt ´hé er is licht aan het einde van de tunnel´ maken ze de tunnel langer. Niet erg. Maar ik snak wel naar een korte pauze inmiddels. Het rare van dit alles is dat ik het leuk blijf vinden. Mijn leshonger is er nog steeds.
Donderdagavond komt mijn mentor de schoolkantine binnen met de mededeling dat de eerste cijfers bekend zijn. Ik sta direct op om het systeem te raadplegen. Ik zie niets staan! Oké de volgende dag zal er wel wat staan dan. Vrijdag ochtend kijk ik wederom op het systeem en zie dat ik een handvaardigheids cijfer heb, een acht, blijdschap alom. Maar als ik kijk wat ik voor cijfer ik voor cultuur heb zie ik tot mijn schrik niets staan. Ik mail medeleerlingen of zij dat ook hebben. Nee blijkt. Ik mail mij mentor. Geen reactie. Zaterdagochtend op school spreekt mijn mentor mij aan en zegt dat mijn werkstuk gevonden is en nu direct beoordeeld zal worden. Ik wacht af. Halverwege de dag loopt mijn mentor langs de klas en vervolgens is hij niet meer aanwezig. Ik weet mijn cijfer dan nog niet. Ik kijk nog snel op de mail, geen mailtje van ´je hebt een voldoende´. Licht ontdaan rijd ik naar huis.
Thuis aangekomen natuurlijk eerst de broodnodige aandacht aan mijn familie besteed. Ondertussen zit ik wel op hete kolen. Zou het een voldoende zijn? Zondagavond staat eindelijk ook dat cijfer in het systeem, een 7,3. Ik is blij nu.
Inmiddels ben ik bevriend geraakt met de schellenring zodat ik de Radetzky mars kan mee kloppen en swingen. Muziek lijkt leuker te worden. De volgende les is een muziekles die ik ga geven………
Oh ja, 5 december gaan we sinterklaas vieren in mijn stage klas. Lekker een gedicht en surprise maken, helemaal leuk.
Leave a Reply