Nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik leefde een beetje in een sfeer van als het zo gaat dan komen we er mooi door. Het is niet zo druk als dat ze ons doen vermoeden. Maar schijn bedriegt.
Voor de jaarwisseling moet ik nog:
Een portfolio Nederlands
-een enquête
-een bibliografie
-een recensie, bekroond boek
-een recensie, prentenboek
-een voorstelling van 10 minuten geven met z´n drieën
Een portfolio Muziek
-een lesvoorbereiding
-een les beoordeling
-een les evaluatie
-een voordracht Radetsky mars met mijn werkgroep, tietekonttietekonttiettekontkontkont.
Een portfolio Schrijven
-teveel om op te noemen
-o.a. een examen bordschrijven
En zo heb ik ook nog een ontdektafel in de planning staan voor 13 december aanstaande en een paar toetsen te maken op die zelfde dag.
Kortom de stress is er weer aardig aan het komen. Inmiddels draai ik ook mijn stage en word naar mijn gevoel steeds beter in dat lesgeven. Dat is dan ook gelijk het meest frustrerende aan het geheel.
Ik wil namelijk hard vooruit en gaan met die banaan maar kan pas na het les krijgen de les geven, begrijp je dat? Ik kan op eigen kracht wel wat proberen maar dan zal waarschijnlijk mijn geleverde product door de docent worden afgewezen omdat ik vooruitloop op de muziek.
Ik heb leshonger, portfoliogriep en toetsdiarree, denk ik.
Op mijn stage school gaat het ondertussen steeds leuker. Ik draai één zelfbedachte les met een zeer groot succes. Ik ga deze nu verder uitbouwen naar een les met zelfs een toetsmoment. Kijk en dat is wat ik leuk vind en bij onderwijzen hoor passen. Die leerlingen activeren, stimuleren en motiveren te willen leren.
Ze hebben deze week oefening en generale voor het podium van donderdag. Het wordt een griezel podium! Ik heb als mijn drama kunde in de kinderen gegooide en ze zullen vlammen op dat podium.
Ik keek naar de eerste oefening en als een volleerd regisseur stapte ik al hoofdschuddend op de kinderen af. “Hier moet meer angst en griezel in!” Nou dat kunnen ze nu, wat gaaf! Het meisje met de bescheiden zachte stem is nu een goede griezelfeeks met luide stem. Ik schrok zelfs een beetje van haar. Ook het dansje zit tussen de oren qua pasje en we kunnen er voor gaan. De eerste rij, meestal groep één en twee zullen met zwetende handjes en betraande oogjes mee griezelen, hoop ik.
De eerste les woordenschat met groep zeven was ook wonderbaarlijk. Ik, maar ook juf, waren wederom blij verrast hoe die kinderen zich vastbijten in de uitdaging van het moeilijke woord.
Het grappigste deze week is dat ik van sommige kinderen weet wie hun ouders zijn. Daarop vraag één van de leerlingen, Karin van Dalen (geanonimiseerd, red.):”Meester, weet hoe mijn vader heet?” Waarop ik ad rem reageer:”Jazeker, dat is meneer van Dalen!” Ze keek mij aan van hé hij weet het echt…….
En het blijft leuk!
Leave a Reply