Invalluh!!! deel II

Ik ben gewoon ontzettend “druk” met “dingen” zeg ik nog tegen een collega. Waarom zal jij je misschien afvragen maar het was antwoord op de vraag wanneer komt er weer eens een blog. Nou hier is er dan weer één. En wat heb ik te melden? Het volgende.

Ga als je een keer de kans krijgt praten met een leerkracht die les geeft op een asielzoekersschool, kortweg AZS. Beter nog, ga er eens kijken.

Momenteel mag ik invallen op een AZS.  Ik zal er graag blijven werken. Wat een wereld. Mooi, interessant, boeiend, hard, heftig, ingewikkeld, bijzonder, dynamisch, druk, apart maar bovenal enorm leuk! Ik mag invallen in de groep Oranje. Dit zijn kinderen in de leeftijd van zeven à acht jaar oud. Onderling verschillen de kinderen ook enorm. Qua achtergrond, herkomst, voorgeschiedenis, uiterlijk en nog veel meer. Er is een enorm verschil tussen het niveau van de kinderen. Waar de een vloeiend Engels spreekt  heeft de andere nog nooit, maar dan ook echt nooit één woord Nederlands gehoord laat staan gezien.

Ik heb nu onlangs een meisje van 7 jaar in de klas gekregen dat werkelijk nooit onderwijs heeft genoten. Ze kent haar moerstaal dus een taalprobleem heeft ze niet. Ze heeft een Nederlands als tweede taal probleem. Ze spreek, leest of kent de taal namelijk helemaal niet. En wij vinden dat ze wel een basis Nederlandse taal moet hebben om verder te kunnen. Daar komt de leerkracht om de hoek zetten.

Stel je voor, meester Daan, die bovenbouw meester die altijd roept geef mij niet van die kleine kinderen daar kan ik niets mee. Hij is om! Ik zit met veel enthousiasme kinderen met de bekende klankgebaren de beginselen van onze taal bij te brengen, zingt luidkeels mee of het nu schaapjes met witte wol zijn of het smakelijk eten lied, springt touwtje, driewielert en speelt mee in de keukenhoek. Alles om de kinderen te helpen zich te ontwikkelen. Het mooie is dat er ook redelijk snel resultaat is. En die resultaten laten zich dan zien op de vreemdste momenten. Afgelopen week had ik pleindienst en het was gelukkig droog met een klein zonnetje. Alle kinderen waren druk in de weer. Echter één meisje bleef een beetje om mij heen hangen. Ik gaf aan dat ze gewoon mocht spelen en wees op een driewielertje naast haar. Maar het meisje zag stoepkrijt. Ik dacht ook goed ga lekker kleuren kind en geniet van het mooie zonnetje. Maar… Ze kijkt mij aan en zegt “dòsch”  Ik kijk haar aan en maak een vragende indruk. Gelijk maakt zij de letter d door haar ene arm te strekken en de andere over haar hoofd heen te buigen. Ik sta perplex!  Ze wil niet kleuren, ze wil letters schrijven en wel het woord doos. Dus Meester Daan staat vrolijk met haar mee te gebaren en samen schrijven we groot in roze letters d-oo-s op de stoeptegels. Twee weken in Nederland en dan al de beginselen der taal willen snappen en doen, heerlijk. Zo vanuit de middle of nowhere in een AZC, overigens ook in de middle of nowhere, om af te wachten of zij en haar familie hier in Nederland een status krijgen. In een emotionele achtbaan ook nog even aan de bak met Meester Daan. Het zegt wat over de flexibiliteit van kinderen.

Dit is één verhaal over het werk als leerkracht op een AZS maar ik heb er inmiddels al heel wat. In diverse vormen overigens. Van lachend met tranen in je ogen tot bijna huilen of een brok in je keel.

Ik vraag mijzelf, als ik dan weer naar huis rijd, af wat mij nu zo trekt in deze school. Zijn het de kinderen, is het het werk, de collega’s, de dynamiek of… Ik denk de volledige combinatie, wat een een mooi werk!

Ps: Ik kwam deze klokhuis uitzending nog tegen over AZscholen.