Mijn dagelijks bestaan bestaat tegenwoordig uit invallen op de diverse scholen van de Stichting AVES. Elke week zit ik ‘s morgens klaar om in te vallen. Soms word ik gebeld met de mededeling om een dag in te vallen, soms twee maar de een na laatste keer zelfs een week die twee weken bleek. En dat lesgeven blijft een feest, vind ik.
Vanmorgen fietste is met mijn zoon door de sneeuw. Heb het jongetje twee keer kunnen oprapen omdat hij het toch wel erg spannend vond. Tegenwind trotserend bracht ik het met hem aan de hand toch tot de school. Onderweg voelde ik mijn telefoon trillen. “Oh oh, dat is de “invalpoolmevrouw” dacht ik gelijk. Maar het fietsen had even prioriteit. Liever een heel kind en een dagje thuis dan een beschadigd kind, toch?
Op het schoolplein aangekomen direct mijn telefoon gepakt en gekeken wie mij had gebeld. Ik had gelijk het was de “invalpool-mevrouw”. Ik heb direct terug gebeld en wat blijkt? Ook in de invalpoolbusiness is het wie het eerst komt het eerst maalt. Geen ruimte voor schoolgaande kinderen die gebracht moeten worden. Opnemen zal je, anders pies je naast de spreekwoordelijke pot.
Toen ik hoorde dat ik op één van mijn favoriete scholen had kunnen invallen was dat wel een beetje zuur. Maar thuis aangekomen werd mijn mededeling afgedaan door Jolanda “Dan was het gewoon niet de bedoeling en ligt er iets anders in het verschiet. Vertrouw daar maar op”. Ik gaf haar gelijk, maar het voelde nog wel vervelend. Omstreeks half tien werd ik echter gebeld door de “Invalpoolmevrouw” met de vraag of ik de komende dagen wil invallen op een basisschool in één van de dorpen. Natuurlijk! galmde ik en luisterde aandachtig naar de “invalpoolmevrouw” voor de benodigde informatie over de groep. Na het gesprek stapte ik vrolijk naar het koffieapparaat en riep Jolanda en vertelde haar wat er net was gebeurt. Ze antwoordde droog maar oprecht:
“Zie je wel…heb vertrouwen”
Leave a Reply