, edited:

En dan denk je dat je er bent…

Ik had eind juli zo’n gevoel ik ben d’r bijna. Maar niets bleek minder waar. Een werkstuk (WO) werd direct goed gekeurd, één werkstuk moest nog met een gesprek afgerond (REKNED) worden en één werkstuk kwam retour met de nodige opmerkingen (SPEC). Oké dacht ik. 33,3% is binnen die andere 66,6% is nog even twee hobbeltjes. Ik dacht laat ik nu voor dat ik op vakantie ga mijn teruggekomen werkstuk eens goed doorakkeren en vraag aan kennissen met kennis om mij hier in te steunen. Zo gezegd zo gedaan. Ik een paar dagen flink de zweep er over bij mij zelf en het geretourneerde stuk volledig herschreven. We keken er op terug met het idee dat we die onvoldoende naar een ruime voldoende hadden getoverd. Meester Daan kon op vakantie, en dat deed hij. Drie weken Frankrijk en daarna nog heerlijk wat dagen en een weekend weg. Vakantie is er om te vieren dus dat hebben we gedaan. Eind augustus komt de uitnodiging voor het gesprek bij werkstuk nummer twee (REKNED). Vol met zenuwen, je weet dat het goed is maar toch, het gesprek in. Een leuk gesprek. Je mag enthousiast vertellen wat je doet en gedaan hebt. Einde van het gesprek werden we de klas uitgestuurd en hoorden niet veel later ons cijfer. Een voldoende! Oké, two down, one to go!
Later die week komt er een mailtje met het verzoek om een gesprek te voeren over werkstuk nummer drie. Oh jee, wat nu dan?! Zenuwen gieren weer rond. De diplomering komt in de buurt het moet wel goed zijn anders…
Het gesprek was er een om nooit te vergeten. Ik heb het er erg moeilijk mee gehad. Einde van het liedje was dat ik werkstuk drie en de herziening meekreeg met de boodschap dit is niet oké, maak het nog maar een keer. Diep teleurgesteld ben ik huiswaarts gegaan. Daar aangekomen even met mijn lieve nummer 1 gesproken en het allemaal op een ritje gezet. De druk werd wat van de ketel gehaald. Ik heb wederom hulp ingeroepen van bekenden en ben er voor gaan zitten. Deze keer hulp die keihard meedacht en inzag wat er moest gebeuren. Ik was blij en gemotiveerd om er voor te gaan ondanks de demotiverende dingen die er allemaal aan kleefde. Vergeet het verleden en ga voor wat de toekomst is.
Afgelopen zondag om acht uur gaan zitten met het laatste deel van het werkstuk. Ik schreef wat en liet dat checken op inhoud en taal. In de haast is een taalfout namelijk snel gemaakt en meer dan twee fouten op een pagina is een onvoldoende. Zo heb ik van acht tot zeven gewerkt. De kinderen de deur uit met moeder en ik achter de PC met een hulplijn via de mail. Keihard doorgegaan en uiteindelijk een werkstuk dat er mocht zijn. Maandagochtend in de auto naar Zwolle om het persoonlijk af te leveren. Ik leefde in de veronderstelling dat ik dan dinsdag zou horen of het goed was. Niets van dat alles. Ik heb aan het eind van de dag gemaild met de opleiding en toen hoorde dat ik het donderdag zal horen. Voor niets de hele dag zenuwen…
Vanmiddag om 17:47 komt er een e-mail binnen met als titel “HOERA” is was op dat moment erg blij.
Het werkstuk is voldoende.
Meester Daan is niet meer in opleiding, hij is onofficieel geslaagd.

Ik wil nu zoveel mensen bedanken maar allemaal opnoemen lukt niet.
Bij deze wil ik in ieder geval Annemarie, Anke en Jolanda uit de grond van hart bedanken voor de steun, het vertrouwen en de hulp die ze mij hebben gegeven.

Groeten
MEESTER Daan

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Up ↑