Eind 2013

Ik heb nu wel even tijd en zin om eens wat te posten. Ik zal proberen in 2014 weer maandelijks of vaker wat te schrijven.

Zoals de meeste wel weten sta ik nog steeds midden tussen de asielzoekerskinderen. Het feest blijft doorgaan. Wij, het hele team, zorgen dat de kinderen bij ons op school een onvergetelijke tijd krijgen. De veiligheid staat voorop voor deze kinderen die de meest tragische dingen hebben meegemaakt. Wij maken dat de kinderen weer kunnen lachen, vrij uit spreken, dansen en ga zo maar door.  Wanneer een leerling bij mij in de groep komt weet ik (gelukkig) niet wat hij of zij heeft doorgemaakt. Ik stel mij een situatie voor als volgt.

Op een gegeven dag zit ik met mijn gezin rustig thuis en er heerst een gespannen sfeer in het dorp of de stad waar ik woon. Via een goede kennis hoor ik dat er geplunderd, gemoord, gebombardeerd wordt in de omgeving. Ze hebben het vooral op mensen zoals jij en ik gemunt. Zij die wel eens iets tegen de grote leider hebben of niet staan voor het geloof van de andere groepering. Of wij zijn net van een andere stam die geen bestaansrecht meer heeft sinds de laatste machtswisseling. Het enige wat rest is om binnen een uur al je belangrijke spullen te pakken en te vluchten. Wat voor hel moet je dan door? Juist, onvoorstelbaar…

De kinderen hebben zoiets ook meegemaakt neem ik aan. Je komt niet voor je lol asiel aanvragen. Hoewel sommige mensen in mijn omgeving daar wel van overtuigd zijn. Ik ben blij dat ik hier mag werken. Naast het feit dat onderwijs op zich al erg leuk is heb ik met deze kinderen nog meer. Samen ontdekken wat die Nederlandse taal nu eigenlijk is, hoe zit dat met rekenen en wat kunnen we nog meer leren hier?

Ik wens jullie allemaal een fantastisch 2014.

Ik ga over een nieuwe kerstknutsel nadenken 😉